Rozdział 51.

- Michałku ty mój kochany, ty! Jak dzisiaj ci się pięknie ułożyły włosy, a te czerwone spodenki idealnie podkreślają opaleniznę twoich zgrabnych nóg. - odwalałam przedstawienie na środku pokoju Winiara.
- Bo powiem Karolowi.
- Co?
- No że do mnie zarywasz.
- No dobra, inaczej: Mam sprawę i jesteś mi potrzebny.
- Pff.., jak można walić tak prosto z mostu? Najpierw to trzeba pokomplementować, a nie tak... - ... a teraz wszyscy rzucamy w Michała face palm'ami.
- Posłuchasz?
- Nie?
- Musisz zamienić się ze mną pokojem, bo mnie przeraża ten cały Szczęsny.
- A Zagumny cię nie przeraża? Miałaś do wyboru wszystkie pokoje i wybrałaś mieszkanie z Zagumnym?!
- Gdybym zamieniła się z Karolem musiałabym spać z Zatim, a on ma klaustrofobie... - zaczęłam mu wymieniać.
- Przecież te pokoje są duże, a nie ciasne i ciemne.
- Noo, ale to jest taka bardzo mocna klaustrofobia. - powiedziałam, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Z Bartkiem też się nie zamienię, bo po dwóch nockach z Pitem to ja już dziękuję.. Dziku też nie pójdzie, bo przecież "On nie może zostawić swego Nikusia samego, a Nikuś nie polubi nowego miejsca zamieszkania"... Jesteś najodpowiedniejszy, Winiarski. - spojrzałam się na niego błagalnym wzrokiem.
- Okej, ale ostrzegam. Musisz być bardzo cicho. W nocy nie możesz się nawet poruszyć - on to usłyszy, a wtedy... (dramatyczna przerwa)
- A wtedy co?
- Zacznie chrapać. - powiedział złowrogo i wyszedł.

Po obiedzie Andrea miał dla chłopaków jakąś "wspaniałą" niespodziankę, więc wszyscy ruszyliśmy przed hotel.
- To jest ta niespodzianka? - skrzywił się Zibi. - Troche fuszerka, my tym mamy jeździć? - powiedział, macając cały biały autobus.
- Dlatego sami go dokończycie. - uśmiechnął się trener.
- A co my kurde, grupa integracyjna?
- W zeszłym sezonie stwierdziliście, że grafik który to robił musiał być ślepy,  jeszcze wcześniej, że chyba mu odcieli obie ręce i robił to nogą, a jeszcze wcześniej, że lepiej zrobiłby to Pit, więc teraz sami się martwcie, czym będziecie jeździć, bo przez was facet dostał depresji. - po słowach Anastasiego wybuchnęłam śmiechem. - A ty ich przypilnujesz. - pokazał palcem na mnie i wyszedł. No pewnie, bo ja marzę o tym, żeby patrzeć jak Złotoryjcy rysują kwiatki na autobusie, bo zapewne nic innego nie umieją.
Usiadłam na ławce, ale po chwili przysiadł się do mnie Szczęsny. A myślałam, że już niczego nie brakuje mi do NIEszczęścia. A jednak... Mimo wszystko próbowałam nie zwracać na niego uwagi.
- Szczęściarz z tego Karola. - powiedział, gapiąc się na mnie z wieelkim zaciekawieniem. No oczywiście mu nie odpowiedziałam, gdyż Majeczka nie będzie prowadziła konwersacji z kimś tak dziwnym jak Wojciech. - Ok, czyli rozumiem, że nie mam z nim szans?
- Nie? - łuhuhu, nie ma bata, ale mu dowaliłam, miszczu ciętej riposty, nie no, sama siebie zaskoczyłam.
- Maja, Maja, patrz to! - krzyknął Pit.
- No, ładne... A co ma wróbel do reprezentacji Polski? - zapytałam przekrzywiając głowę na wszystkie strony w poszukiwaniu jakiegoś sensowniejszego obrazu.
- To jest orzeł, Majka. Orzeł! - wrzasnął obrażony.
- Aha, ale moim zdaniem to...
- Idź sobie, ty się nie znasz na sztuce. - wypchał mnie obok Zatiego, który malował Bóg wie co, ale wolałam się już nie wtrącać, bo dwóch takich wrogów jak Piotr N. i Paweł Z. to jak mieć za wrogów ślimaki... A ja nienawidzę ślimaków, więc nie chcę mieć z nimi nic do czynienia.
- Nooo! Skończyliśmy! - krzyknął dumny Ignaczak, który zamaszystym ruchem skończył swoje drzewo, które jak mówił, miało przedstawiać Możdżona.
- Nie no, fajnie. - powiedziałam.
- Ryjesz się. - stwierdził Bartek.
- Nieee.
- Tak.
- No dobra. - powiedziałam wybuchając śmiechem. - Wy tym macie zamiar jechać na mecz z Serbią? Tu nawet biało-czerwonego skrawka nie można znaleźć!
- To se sama to maluj! - wrzasnął Zatorski i wszedł obrażony  do hotelu, a za nim poszła cała reszta. No, oprucz Kłosa.
- Congratulations. - wyszczerzył się, po czym odwrócił się na pięcie. - Nie no, żartowałem, pomogę ci. - powiedział i zabrał się za zmywanie farby. Posłusznie wykonywał wszystkie moje polecenia i wkońcu skończyliśmy nasze dzieło.
- Noo, tym to można jeździć. - uśmiechnął się.
- Ok, spadam do hotelu. - powiedziałam, odwracając się.
- Już?
- Już. Jest 23.00.
- To do jutra. - pocałował mnie w czoło. Byłam tak wyczerpana, że dowalić mnie już mógł tylko babski wrzask Pita, który oczywiście musiałam usłyszeć.
- Bartek, nie gwałć go. - krzyknęłam, bo nie chciało mi się wchodzić do pokoju, żeby patrzeć cóż znowu stało się Piotrusiowi.
- O, Maja, dobrze, że tu jesteś. - i po jaką cholerę musiałam to krzyknąć, co?! - Czy ty wiesz, że my jutro gramy mecz z Serbią?!
- Hyyyy! No co ty, serio?! - udawałam zaskoczenie, ale Nowakowski chyba to wyhaczył, bo trzasnął drzwiami.
- Który to już foch w ciągu dnia? - zaśmiał się Kłos, który jak się okazało szedł tuż za mną.
- Zaraz to ja się fochnę. - prychnęłam. No i ponownie ruszyłam w stronę pokoju Gumy.
- Co to jest za przychodzenie o 23.00?! - wrzasnął mój współlokator, kiedy tylko zobaczył mnie w drzwiach. - Czy ty nie czytałaś regulaminu?!
- Nie? - pisnęłam, a Paweł wepchnął mi do ręki książkę, która miała conajmniej 100 stron.
- Masz to teraz przeczytać.
- A mogę się najpierw wykąpać? - zapytałam cicho.
- Rozdział siódmy, wers piąty: "Paweł kąpie się pierwszy". - powiedział pokazując palcem. To będzie ciężkka noc. Baaardzo ciężka.

- Czy wy wiecie, to co znaczy punktualnie o 9.00?! - wrzeszczał od rana Anastasi. Popatrzyłam na zegarek. 9.07. - Paweł, czemu ty mnie nie obudziłeś do cholery?! - krzyknęłam, a w drzwiach ukazała się głowa Zagumnego.
- Rozdział trzeci, wers dziewiąty: "Paweł nie budzi, to inni budzą Pawła." I tak się ciesz, bo odpuściłem ci to drugie.

- Przepraszam trenerze, że się spóźniłam, ale wczoraj miałam bardzo ciekawą lekturkę do czytania i poszłam spać o 4.00 nad ranem, także..
- Spokojnie, sztab może się spóźnić, oni nie. - poklepał mnie po ramieniu, a ja wyszczerzyłam się wrednie do siatkarzy.
- No i foch. - krzyknął Pit.
- Co on taki fochliwy? - zapytał Winiar.
- No wiesz, kobiety tak mają. - stwierdził Bartek, przez co Nowakowski ponownie rzucił w niego fochem.
- Lecim na Szczecin, panowie! - wrzasnął Zibi, wsiadając do autobusu.
___________

Straaasznie Was przepraszam, że tak długo się nie odzywałam, ale byłam na wycieczce. :)
Mam nadzieję, że rozdział nie jest aż taki tragiczny, pisałam go w całości dzisiaj rano, żeby jak najszybciej dodać Wam nowy :D
Miłego dnia! ;]